Μπουτσούνι: Ένα χωριό που το λένε "Μπουτσούνι"

Όταν ήμουν μικρός, στο δημοτικό, αλλά και στο γυμνάσιο, συχνά άκουγα τους συμμαθητές μου να λένε για τα σαββατοκύριακα η τα καλοκαίρια που πέρασαν η θα περνούσαν στο "χωριό". Βλέπετε η πλειοψηφία, αν όχι όλα τα παιδιά, είχαν τουλάχιστον ένα γονιό η και τους δύο με καταγωγή από κάποιο χωριό της Κέρκυρας. Κάποια "νόνα", κάποιο σπίτι πατρικό, η "χτήμα", περιβόλι, ελιές... Καμιά φορά αισθανόμουν λίγο μειονεκτικά, γιατί εγώ δεν είχα τίποτα από όλα αυτά. Ο πατέρας μου από Πειραιά, η μάνα μου από Αγγλία, το "χωριό" ήταν κάτι που δεν το έζησα ποτέ. Παιδί της πόλης από κάθε πλευρά. Κάποιες φορές πήγαινα με φίλους η συμμαθητές, στο δικό τους χωριό κι έπαιρνα μια γεύση...

Θερισμός στο Σιδάρι δεκαετία του '60. Από slides της Άντζελας Παπαγεωργίου

Μεγαλώνοντας (κι ωριμάζοντας θα τολμούσα να πω) άρχισα να λαχταρώ σε στιγμές, αυτό που πιστεύω πως είναι η απλή και τίμια ζωή του χωριού. Πρωινό ξύπνημα, κόπος, ιδρώτας, καθαρός αέρας, η καλλιέργεια της τροφής, η επαφή με τη φύση. Αλλά και κοινωνικές σχέσεις πιο στενές, πιο απλές και καθημερινές. Στο χωριό οι κάτοικοι συνεργάζονται και μοιράζονται τον φόρτο της καλλιέργειας αλλά και τις χαρές και τις λύπες της ζωής.

Πίνακας του Gareth Davies

Και να που τώρα στα 44 μου, αναπάντεχα, ζω κάτι από αυτό που ονειρευόμουν. Απέκτησα κι εγώ επιτέλους ένα "χωριό"! Το χωριό μου είναι μικρό, αλλά κάθε μέρα σχεδόν οι κάτοικοι του πληθαίνουν. Στο χωριό μου μαζευόμαστε και κάνουμε δουλειές μαζί, κοπιάζοντας κι ιδρώνοντας παρέα. Στο χωριό μου κατά τη διάρκεια της δουλειάς, γίνονται συζητήσεις πολιτικές, φιλοσοφικές και κάθε λογής άλλες. Στο χωριό μου κάθε μέρα που περνά νιώθουμε πως γνωρίσαμε ο ένας τον άλλον, λίγο καλύτερα ακόμα. Στο χωριό μου μετά την δουλειά, καθόμαστε και τρώμε όλοι μαζί, φαγητά που έχουμε φτιάξει ο καθένας. Πίνουμε κρασάκι, γελάμε, σχεδιάζουμε για το μέλλον. Ελπίζουμε.

Το χωριό μου το λένε "Μπουτσούνι".